Een icoon van een sigaar: de Montecristo No. 2. Ik breek een nieuw kistje aan. Nou ja, nieuw, uit 2010 dan. Daarbij drink ik een Arran 16yo, waarvan ik een proefflesje heb gekocht.
De Arran is wat je noemt fris en fruitig maar net iets te overheersend voor het rustige begin van de MC2, die daardoor wat aards overkomt. Misschien komt het ook niet door de whisky. In dit exemplaar ontbreekt tot nu toe die karakteristieke romigheid van de MC2.
In plaats daarvan proef ik vooral houtige en aardse smaken, alsof ik de sigaar achterstevoren rook. Ook wat milde kruidige accenten.
Op de helft wordt de MC2 wat nukkig en dreigt uit te gaan. Gelijk maar even purgen. De smaken zijn nu hoofdzakelijk aarde en leer, 100% Cuba
De complexiteit en het raffinement van de MC2 komen bij aanvang van het laatste deel tot volle wasdom. De smaken zijn afwisselend & subtiel.
De finale van de MC2 is een grandioze explosie van chocola en koffie. Deze sigaar maakt zijn status als icoon meer dan waar! Ik kan helaas niet verder roken omdat ik zowel mijn lippen als mijn vingers brand. Jammer, want er is geen spoor van bitterheid, geen omslagpunt te bekennen.
Eindoordeel: de MC2 is een topper van het begin tot het einde.